تنها نامی ویادی

 

درانتظار دیدن رویت نشسته ام

ای کاش میدانستی انتظارچیست

امشب چراغ خانه خاموش است

امشب دلم پریشان است

امشب لحظه هایم پایانی نیست

هرلحظه برایم زمان طولانیست

امشب خموش و ساکت درساحل خیال آرمیده ام

وبرعمق دورها مینگرم

چشمم درانتظار تست

قلبم اسیرراه توست

وقتی صدای خش وخش برگها میشنوم

گویم صدای گامهای آرام توست

که نرم نرمک بسویم میخرامی

اما نه این صدای اشک درختان است

که زمین را میپوشاند

وشاخه ها که برریزش  برگ برگ رگهاشان نظاره میکنند

و آن باد خشمگین که بر دامن خشکیده شان تازیانه  میزند

چنانکه برپیکرمن ومن همچنان خسته  ودلتنگم

درخت درانتظار باران ومن درانتظار تو

تنها صدای شکستن شاخه ها مرا بخود میاورد

و باز فراموشی آنچه گذشت غیرازفراموشی تو

دراندیشه خیالم سایه تورا مینگرم

ا ما هرچه نزدیکتر میشود سرابی بیش نیست

ومن باز تشنه تو

درانتظاری سخت تر ازآخرین نفس ها ی عمرم

من درآخرین سکوت میمانم

چون توخواهی آمدمیدانم

همچون عروس دریاها

همچون فرشته های آسمان  بابال های پرکشیده

ا رام وسبک بال

با لبی خندان  اما چه دیر..!!!

تو باید تا افق اشک ماتم بریزی

ومرا درزیر برگهای خشکیده مدفون کنی

دوباره تنهاباز گردی چون دیگر انتظاری نیست

ومن تنها ی تنها برای همیشه میمانم ومیشنوم نغمه های ماتم تو

میدانم  دگرروزی ازاین دیار میگذری  واشکی دیگر

امانه جسمی .نه برگی نه شاخه ای درانتظار باران

تنها نامی ویادی که فراموشت شودآخر

s@rv

فقط امشب که مهمانم

 

ثبت شده در تاریخ سه شنبه 5 مرداد 1389 به شماره سریال 75715 در سایت شعرنو 

**** 

چراویران شده حالم همیشه اشک میبارم

که سیلاب است چشمانم چوابرآسمان زارم

شکستی قلب بیمارم که ازاین خانه بیزارم

ازاین دنیای پوشالی همیشه شکوه هادارم

چراعشقم نمی بینی کنارمن نمی شینی

برای این دل تنها همیشه سردوغمگینی

ازاین ظلم وجفای خودبگوآخرچه میبینی

توخواهی مردنم بینی ولی شادی نمیبینی

چرامن باخودم سردم طپش دارددلم ، دردم

که گشتی بی خبرازمن که تنهاباخودم گردم

مرادیگرمجالی نیست بگوباتوچه بد کردم

تماشاکن مرایک دم بسان یک گلِ زردم

نمی بینی پریشانم دراین دنیا چه حیرانم

هنوزم شادوخندانی ولی بی تونمی مانم

که بی توماندنم سخته،این راخوب میدانم

مگیردیگرتواشکم رافقط امشب که مهمانم

s@rv

دیروز .امروز . فردا

 

ثبت شده در تاریخ یکشنبه 27 تیر 1389 به شماره سریال 74776 در سایت شعرنو  

*****

روزی که رفت بی نام وبی نشانه رفت

گفتم که خاطرات تلخ هم بازمانه رفت

خوشحال چون که رفت آرامشی رسد

اما چه سودکه بی غصه ی شبانه رفت

هردم درانتظارکه فردای خوش تر است

بربام شام توشا دی واقبالِ بهتراست

دیوانه ای که به امید روزدگر شدی؟

شادی نبین درآن که غمهای بدتراست

فردا چومیرسدغم ودردی دگررسد

یک لحظه اشتیاق با خون جگررسد

جزبغض وغصه چه باشد وبال تو

هردم نشسته که روزت به سررسد

تا کی درانتظار فرداوروز دگر شوی

تا کی باغم وغصه هادگرهمسفر شوی

تاکی اسیرشراره ی ایماژ خودشوی

بهترروی که دانم ازاین هم بترشوی

S@RV

توبگوبرای این دل

 

ثبت شده در تاریخ چهار شنبه 26 خرداد 1389 به شماره سریال 72017 در سایت شعرنو 

*****

به خدا نمیتوانم که دراین دیار باشم

که دراین دیاربودن شب وروززارباشم

به چه کارآید این دل که نداردآشنائی؟

که گذشت آب ازسربه چه انتظار باشم

نشودکه من بمانم که نبودرنگ شادی

زچه رودگربمانم وهمیشه خوار باشم؟

گل خشک شورزارم دراین سرانشستم

که همیشه درگلستان چوبسان خارباشم

شب وروزمن خموشی نه امیدروزبهتر

به کدام روزنازم که چوشام تار باشم؟

درمیخانه چوبستند که نشدد وای دردم

که برای خوردن می همه شب خمارباشم

من خسته تن نشستم به امید بادوطوفان؟

که به شوق بادوباران دل بیقرارباشم

همه پائیزوزمستان که نبودفصل شادی

چه نیازکه انتظاری به شب بهارباشم؟

دل دیوانه ترازمن که نبود بین دلها

توبگوبرای این دل به چه سازگارباشم؟

s@rv

ازبرادرمرده هم بدتر؟

 

ثبت شده در تاریخ جمعه 25 تیر 1389 به شماره سریال 74672 در سایت شعرنو  

****

به اشکم گفتم ای دیوانه کم برمن ببارآخر

نداری جای باریدن به جز این گونه هابهتر؟

نمی بینم دراینجامن که ابری آسمان باشد

شدی ازسیل ویرانگر به چشم من دگربدتر؟

نه آرامش مراباشدزکارتونه فریادم اثردارد

زدست تو چرا بایدهمیشه من زنم برسر؟

قفس بسته نباشد راه دراین آشیان من

مرابس کن که ازدستت شدم دیوانه من آخر

شوی شرمنده ازاین حال زاروناتوان من

اگراشکت فزون گردد کنی این دیده گانم تر

فغان ازشکوه های توامان ازناله های تو

شدی امشب برایم ازبرادرمرده هم بدتر؟

غم وغصه همیشه درمیان واژه های من

بیا امشب مرابس کن دگرزاری بکن کمتر

مگر این دیدگان من شده بازیچه های تو؟

که بندم هردوآنهارا نبینی رنگشان دیگر

s@rv

هوای گریه

  

ثبت شده در تاریخ جمعه 11 تیر 1389 به شماره سریال 73444 در سایت شعرنو  

****

هوای گریه کردم گریه ول شد                     برایش ناله کردم خون دل شد

ولی یک قطره ازآن گوشه بارید                   زمین افتادآن هم غرق گِل شد

بخندیدم که یک شب شاد باشم                        دمی خالی ازاین بیداد باشم

چودید لبخندشادی برلبانم                              بزدخنجر که من فریادباشم

برفتم تاکه بینم روی ماهش                              کمی شادی کنم با گفته هایش

به غیر ازشکوه درمانی ندیدم                            پشیمان گشتم ازاین ناله هایش

درون خود نشستم غم گرفتم                               ز بخت شوم خود ماتم گرفتم

  چرامن ساده دل باشم همیشه                            پشیمان گشتم ازراهی که رفتم

********

گاهی وقتها

تره هم برایت خورد نمیکنند

اما ترکه چرا

چون

تن نازنینت نیاز دارد

s@rv

دیگرنسوزدچراغ روشنی

  

 ثبت شده در تاریخ پنجشنبه 10 تیر 1389 به شماره سریال 73325 در سایت شعرنو

بازآمدی تا بنگری این چهره ی دیوانه ام

                                                روشن کنی باردگرخاموش این کاشانه ام

من عاشقی جانانه ام دراین سرا بیگانه ام

                                               کس نیست خندانم کندخالی شده پیمانه ام

من یگ گل خشکیده ام خاروخس وامانده ام

                                               درگوشه ئی درمانده ام ازکاروان جامانده ام

رفتی ندیدی دردمن  فریادبی درمان شدم

                                               درلابلای غصه هامهمان وسرگردان شدم

ازسوزهجران توهمچون راه بی پایان شدم

                                              درواژه های بی کسی آواره ونالان شدم

تا آمدی خندان شدم ازشادی ام گریان شدم

                                              بازآمدی رفتی که من با غصه هم پیمان شدم

بازآمدی تا بشکنی ازریشه این غمهای من

                                             چون آمدی رفتی چرا ای یاربی همتای من

یک دم نگرتنهاشوداین شوردرشبهای من

                                             دیگرمکن آزاروغم در این دل تنهای من

شاید که بازآید شبی آخر ببینی جای من 

                                            دیگرچراغ روشنی هرگز نسوزد پای من 

s@rv

نابینا (روشن دل)

ثبت شده در تاریخ جمعه 4 تیر 1389 به شماره سریال 72831 در سایت شعرنو  

****

تنها شدم دراین سفرپروا ندارم

کاشانه دارم من درونش جاندارم

امروز امیدی به فردایم نباشد

طاقت برای خوردن غمهاندارم

ازبوی گلها مست میگردم همیشه

چشمی برای دیدن گلها ندارم

مهرومحبت سوی من هموارگشته

ازاین عطوفت ها دلی شیدا ندارم

روشندلم ازدیدنم دیگرچه گویم

حرفی برای گفتن آنها ندارم

چون ساحل خشکم کنارآب دریا

اشکی برای ساحل دلها ندارم

گشتی طبیبم تا که دنیا راببینم

بختی برای دیدن آنجا ندارم

روزوشبم یک رنگ میباشدبرایم

بیم ازدل تنها دراین شبها ندارم

دست فلک دید مراازمن گرفته

پس انتظاراز دیدن فردا ندارم

بگذارچشمانم نبیند موج هارا

چون شوق این طوفان دریاراندارم

ای اشک مژگان مرا دیگر میازار

من طاقت چشمان رسوارا ندارم

عمری نشستم با خدایم لابه کردم

این شورنادانیست دلی زیباندارم

فریادمن ازدردبی درمان نباشد

وقتی که اوخواهددگر پرواندارم

s@rv

نریز اشک چشمان تو ترشود

ثبت شده در تاریخ دوشنبه 31 خرداد 1389 به شماره سریال 72399 در سایت شعرنو 

همچون گلی شدم که نشکفته خارمیشود

پروانه تا گل بدیدزغصه بیقرارمیشود

مویم سپیدشدونامم دراینجا فسانه شد

وردزبان نامحرمان کوچه وبازارمیشود

درصومعه همه وصله ناجورمن زدند

درمیکده نشستندتهمت مخمورمن زدند

برمن چومیرسندخنده مستانه سردهند

شلاق بی کسی برتن رنجورمن زدن

ازناله ها ی تواین دل من پاره پاره شد

خنده زلب گریخت گریه مراراه چاره شد

من همنشین خسته ای درخاک واین گِلم

سروی تهی زشاخ ُبرگ که دگرآواره شد

دیگرنریز اشک که چشمان  تو تر شود

این است روزگار من که فردا بتر شود

بس کن دگر گریه مستانه سرمکن

طاقت نباشدوحال من ازاین هم بتر شود

s@rv

خانه ظلمت بسوزد

کاش میشدبرفلک هرشب رسانی دادخود

کاش میشد گفت برهرعابری فریادخود

کاش کمتربودهرروزت درجوش وخروش

کاش خالی میشداین غمها دگرازیاد خو

کاش میشد لحظه های شادرا دربرگرفت

واژهای عشق ودلداری دگر ازسرگرفت

خانه ی ظلمت بسوزدگم شود خاکسترش

جای آن یک کلبه آرام وروشنگرگرفت

کاش میشدزندگی راپاک کرد ازغصه ها

یا بمیرد شیون وزاری دگر در قصه ها

موسم هجران و تنهائی به پایان میرسید

یا بسوزد یارسدمرگ غم واین غصه ها

کاش میشد روز شادیها دگر تکرارکرد

کاش میشدخانه غم را دگر آوارکرد

دربهاران یک نهال تازه در دلها نشاند

کاش میشد این درخت بی ثمرپربارکرد

s@rv

من وغم

خیال رفتن ازغمها به سر دارم

که میداند چه افکاری پکردارم

نمیخواهم که غم تنها شوداینجا

غمِ غمها همیشه من به سردارم

اگر تنها شودغمها چه باید کرد؟

میان رفتن وماندن کناراوگرفتارم

همیشه غم انیس لحظه های من

اگرتنهاشوددیگربمیردازبرای من

نمی خندم که شاید درامان باشد

که اوافسرده شددیگر به پای من

نشینم پای او تا جان به تن دارم

نمی خواهم ببیند غم جفای من

من وغم هردو یاریک دگر هستیم

ازاین دنیای فانی بی خبر هستیم

شب وروزهردوباهم قصه هاگوئیم

زشادی ها همیشه دورترهستیم

نشد روزی زحالم بی خبرگردد

من وغم عاشقی بی دردسرهستیم

s@rv

چگونه مُرد ؟

دیشب که دلم مُرد

با خودمرا به گورستان بُرد

قبری خالی نبود که دفنش کنم

سنگ تراشی  نبود

که نا مش برسنگ حک کنم

و نه همراهی

که تشییع اش کنم

درتنهائی خود

باخون جگر غسلش دادم

درسینه دفنش کردم

وروی آن نوشتم

دلی که هرگز متولدنشد

پس چگونه مُرد؟

این دل را که بُرد؟

s@rv

باریدن اشک آسان گردید (در سالگرد پدرو برادرم سعید)

تقدیم به اوکه درموقع برگشت ازقله ُرنج دراثر یک صانحه نا بهنگام روی یخچالهای زیرقله جان خودرا ازدست داد 

 

دیوارعلم کوه چو مرگت بشنید

خاموش نشست وغرق ماتم گردید

یاران تو ازغصه ز این دوری تو

افسرده نشسته روز محشرگردید

این دیوسفیداین دماوند بلند

با ورنکندمرگ تو آسان گردید

کس نیست بداندچه آمد به سرت

تنها دل من زدوریت غم گردید

بابا چو شنیدمرگ وتنهائی ِتو

آماده آمدن به پیشت گردید

با هم بنشستید دورازغم ما

با رفتنتان صومعه ساکت گردید

مادر چه بگویم که از داغ دلش

درگونه او اشک فراوان گردید

خواهر بنشست درغم دوری تو

برقبر شما گریست وتنها گردید

دردفتر خاطرات کردم نگهی

ازدیدن اشعارتودل خون گردید

بعدازتودگر خانه چوو یرانه شده

دردیست گران که بردل ما گردید

آن دختر کوچکت که امیدتوبود

برقبر تو آشفته وحیران گردید

سال دگری رسیدو ما تنهائیم

برقبر شما چشم چه گریان گردید

ای رُنج چه کردی به سر خانه ما

این خانه بدون یارویران گردید

بارفتن این دویار از مجلس ما

باریدن اشک چشم آسان گردید

s@rv

آه به من نمیدهی

وقت وداع کردنت بوسه بمن نمیدهی
برهمه کس نظر کنی دیده بمن نمیدهی
این دل بینوای من عشق تورابه سربرد
 دل به غریبه میدهی لیک بمن نمیدهی
کاش مرابرون کنی ازدل بی وفای خود

خنده به غیر میدهی اشک به من نمیدهی
بی تودگرشکسته ام درغم خودنشسته ام
لانه به مرغ میدهی دانه به من نمیدهی
عشوه برای این وآن نازبرای من کنی
جام شراب دست تو قطره به من نمیدهی

محفل و شام میدهی خانه به خانه میدهی

من که اسیر درگه ام ذره به من نمیدهی

وعده مُشک میدهی باغ وبهشت میدهی

نیست دلی بسان تونسیه به من نمیدهی

ای که اسیرغصه ها برسرکوچه ها شوی

شکوه ازاین مرام تو ،آه به من نمیدهی

s@rv

مرحم دردمن بدون

تنهاداری سفر میری بی خبر ازاینجا میری

درون من دردوغمه توشادی بی همتا میری

مونس این خونه ی تو،پشت سرت دادمیزنه

وقت سفر تنها مرو، اون توروفریاد میزنه

من که زپا فتاده ام، دل به کسی نداده ام

همیشه چون صیدی اسیربه دام توفتاده ام

من دیگه یاری ندارم ، به دنیا کاری ندارم

خشکم وبی باروبرم،برگ وبهاری ندارم

پشت سرت نگاه بکن،اینهمه غم به پا مکن

درد وغمم دوا بکن،منو ازخودت جدامکن

من دیگه پیروخسته ام همیشه دل شکسته ام

واژه ای بی معنا شدم ازدل وجان گسسته ام

شعروسرودی ندارم،اینجا که سودی ندارم

شمع خموش خانه ام،من دیگه نوری ندارم

اشک دیگه راهی نداره، دل که گناهی نداره

اون داره آتش میباره، چاره به جائی نداره

مرغک بی بال وپرم،زحال خود بی خبرم

بی تو که من دربدرم،شادی چه آمدبه سرم؟

رسم توبی وفائی بود،چاره زمن جدائی بود

موندن تو کنار من، لطف به بی پناهی بود

شبها بیادمن بمون،شعرای من تنها بخون

چاره کار م شده این، مرحم درد من بدون

s@rv

می شوداما نمیدانم چرا ؟

می شودباخودشبی تنها نشست؟

بی خبراز یاربی همتا نشست؟

می شودباغصه ها بیگانه شد؟

بی خیال ازخانه ای ویرانه شد؟

می شود اما نمیدانم چرا

دردمن هرگز ندارد انتها

می شودشادی کنی باردگر؟

گل نگرددهمچویک خاردگر؟

غافل ازهرشمع بی پروانه شد؟

با سیاهی لحظه ای بیگانه شد؟

می شود اما نمیدانم چرا

روشنی ازمن دگر گشته رها

می شودبا واژه ها هم راز بود؟

جای غم اندیشه ات پرواز بود؟

می شودیکبارهم دیوانه شد؟

یا اسیرمستیِ و میخانه شد؟

می شود اما نمیدانم چرا

مستی ام دیگر نمی گیرد مرا

می شودصبروشکیبائی نمود؟

دردوغم ازچهرات خالی نمود؟

می شودخلوت نشینی شادشد؟

یا ازاین دل بستگی آزادشد؟

می شوداما نمیدانم چرا

غم نمی خواهدرودازاین سرا

s@rv

انتظاردلتنگی ها

امشب که درانتظار لحظه های دلتنگی ام
واژه هایم با من نیست ودرخود تَرَک خورده
وصدای نم نم باران

برلبه پنجره ام احساس میکنم
که دیوار فکرم را خیس میکند

وگونه ها

که باسیل چشمانم نوازش می شوند
ومن همچنان درانتظار

تا مهمان دار دلتنگی هایم باشم
ای کاش انتظار به سر رسد

تابدانم

این چیست که درونم رخنه کرده

s@rv

تصویرت درقلبم

وقتی نام تورا مینویسم

نوک مدادم میشکند

اوازدل من نازکتر است

وقتی اشک چشمانت ترسیم میکنم

گونه هایم خیس میشود

اوازتو دلتنگ تراست

امروز سیمایت را برکاغذی سفید نقاشی کردم

اما هرچه می کشیدم محو بود

چون رنگ نقاشی سفید بود

مدادم را شکستم

گونه هایم خشکید

کاغذنقاشی را مچاله کردم

اما

تصویرت درصفحه قلبم نقش بستم

که تا هستم بماندوهمراهم باشد

s@rv

انتظارم پشت درها مکن

هرچه میخواهی بکن عشق مرارسوا مکن

اشک چشمان مرا دیگر توچون دریا مکن

من که مرغی خسته ام دردام تو افتاده ام

این قفس بگشا ولی آواره ام صحرا مکن

من که میدانم، نمی دانی چه باشددردعشق

بس کن این درد مرا دیگرتوآن معنا مکن

من چو مورِدانه کش مهرت به منزل میبرم

لانه خاموش من تاریک چون شبها مکن

دیگراین بارسفررابازکن درد فراقت میکِشم

من اسیردردبی درمان واین غمها مکن

من که میسوزم دراین تنهائی پنهان خود

بیش ازاین درسینه ام غوغا دگر برپا مکن

دربه رویم بسته ای مهرت چه بی پرواشده

خسته ام من، انتظارم پشت این درها مکن

s@rv

هردو انسانیم

امروز صبح خیلی زود صدای خش وخشی که ازکوچه میامد ازخواب بیدارم کرد .

آرام آرام درب کوچه را گشودم

چشمم به مردی سیه چرده افتادکه درآن ساعت روز گاه  باسینه خودچوب بلندنظافت را  نگه میداردوها میکند تا دستانش گرم شود

بعددستان را بسوی آسمان بلند میکند تا شاکر خدایش باشد و به نظافت کوچه ادامه میدهد

یک لحظه فکر کردم چه فرق است بین من واو

آری هردوانسانیم...

دیرآمدی عزیزم

باور نمی کند هنوز

باورنمی کند که گم گشته ام هنوز

درخاطرات تلخ سرگشته ام هنوز

باورنمی کند که بی باروحاصلم

ازدردعشق درمان نگشته ام هنوز

باورنمی کند که مراهیچ کس ندید

چون شمعِ خاموش گشته ام هنوز

باورنمی کنددراین دریای غصه ها

تک قطره اسیرامواج گشته ام هنوز

باورنمی کند که چو دیوانه ای شدم

زنجیرغم به دست وپا بسته ام هنوز

باور نمی کند اسیرخرابات گشته ام

خودرابه می ومیخانه بسته ام هنوز

باورنمی کند چو مرغی شکسته بال

درب قفس به روی خود بسته ام هنوز

باورنمی کندحاصل عمرم به بادرفت

با اینهمه دل به نگاهش بسته ام هنوز

باورنمی کندقطره ی ساحل نشسته ام

درانتظارموج طوفان نشسته ام هنوز

باورنمی کند مرا که درساحل خیال

امید به باد و باران نشسته ام هنوز

باورنمی کندآغوش روزدربسترم نبود

درانتظارشب هجران نشسته ام هنوز

باورنمی کند برای یک بوسه ازلبش

بیمارم وامیددرمان نشسته ام هنوز

s@rv

کجا ای مسافر ؟

  این ترانه تقدیم به خواهرعزیزشاعرَم سوگل درآلمان

**

کجا ای مسافر تو تنها به راهی ؟

به پشت سرت هم نکردی نگاهی

که سوزددل من ازاین رفتن تو

فرستی برایم توهم نامه گاهی ؟

توخندان مسافرمن افسرده حالم

نباشدکه بی تودراین خانه مانم

که زین پس سرایم زتنهائی خود

بسوزدزهجرت، همه خان ومانم

مقصر توبودی که بامن نشستی

رهِ عشق ومهرت توبرمن نبستی

ببین خیس اشکم ازاین رفتن تو

خدایا زهجرش چرامن شکستی؟

دلم را شکستی وبی من تو رفتی

که هق هق شنیدی وچیزی نگفتی

همه تاروپودم پرازدرد وغم شد

پشیمان نگردی به راهی که رفتی

نگفتی که بی تو دراینجا چه زارم؟

به جزاشک حسرت برایت چه بارم

توشادی که رفتی خداهمرهت باد

به جزغصه وغم بگومن چه دارم؟

شب وروزهردم به راهت نشینم

که باز آئی وروح ماهت ببینم

خدا خود بداند چه هستی برایم

بیا تازچهرت،گلِ خنده چینم

s@rv

حسرت یک بوسه

گرنگاهی بردل زاروپریشانم کنی

باردیگربانگاهت زوددرمانم کنی

نیست غیرازتوطبیبی تابدانددردمن

باوصالت میتوانی بازخندانم کنی

باچه امیدی نشینم بی تودرکنج قفس

ظلم باشد من اسیردست رندانم کنی

گرنباید مرحمی باشی برای درد من

پس رهایم کن چراآتش تن وجانم کنی

گرنمی خواهی دواباشی برپژمان من

پس چرادرخلوت شبهای خودخامم کنی

من اسیرعشقم ودر دام تو افتاده ام

نیست امید وصالت تا که زندانم کنی

آنقدَرحسرت کشیدم درقفس شایدشبی

تاتوبایک بوسه ای امید درکامم کنی

گرگران است نرخ بوسیدن ازلبهای تو

من فقیرم نیست درمان به که آزادم کنی

s@rv

ای اشک

ای اشک چه خواهی ازاین دیده گان من

دیگر بروتو ازاین گونه های من

یک شب نبود که با ما وفاکنی

پنهان شوی تو نباشی کنارمن

فصل گریستن ابر هم به سررسید

اما توئی هنوز بباری به حال من

گرما رسیدو زمستان به خانه رفت

کی میشود تمام زمستان کار من

خسته شدم من ازاین حال نزار تو

بس کن دگر نشدی شرمسار من؟

گشتم اسیر دوچشمان کم فروغ

زین جا برودگر نشین درکنار من

با دردو محنت وغم آشنا منم

دیوانه ای مگرتوبباری به حال من ؟

چشمم بگیروببرجای دیگری

آسوده دل شود این گونه های من

خسته شدم از این دل بیقرارتو

یکبار هم بخند به این حالِ زارمن

تا کی توان ریزش باران بودتورا؟

سیلاب خانه کرده درپس دیدگان من؟

s@rv

چگون من میشوی ؟

من نیستم چون کسی گوشم نکرد

من رفتم اما کسی یادم نکرد،تنهاغم فراموشم نکرد

امروزتو دیگر بی من میشوی

تو هستی اما ،روزی تو هم من میشوی

دیروز من بودم و تو

امروز من هستم بی تو

وفردا که نه من هستم و نه تو

ونه یادی که بماند برای من و تو

فریادبودم اما بی صدا

همه بودند اما بی وفا

دریا بودم بی طوفان

قایق بودم بی بادبان

ساحل بودم اما کنار کویر

ودستی نبودکه بگویم دستانم بگیر

مرداب بودم اما خشکیده

درخت بودم ولی بی ریشه

میوه بودم اماگندیده

وواژه های تلخ که هیچ کس نشنیده

وتو هستی آنچه من نبودم

تودیدی آنچه من ندیدم

توشنیدی آنچه من نشنیدم

اماروزی توهم من میشوی

شادی میرود یه دنیا غم میشوی

درخاطرات همه تو محو کم کم میشوی

ومن درانتظار که ببینم چگونه چوامروزم میشوی

s@rv

******* 

این صید که دردام است 

صیاداگر خواهی امروز شوم دامت

فرداچو توبرگردی هرگزنشوم رامت

بااین همه تنهائی بودن چه صفا دارد؟

تعجیل بکن شاید امشب بشوم شامت

خاموش وحزین بودم اینجابنشستم من

یک بارزمین خوردم صدبارشکستم من

عمریست فتادم من دردیست نداندکَس

هربارشکستم من ازپایه گسستم من

صیاد مرا بس کن دیگرتو نکن زارم

غمهاست دراین سینه دردی تونکن بارم

برچهره ی من بنگرامید وصالم نیست

این صیدکه دردامست توسخت نکن کارم

s@rv

چگونه پیدایم کنی  

فعل نیستم که مراصرفم کنی

واژه ای گمنانم که تواسیرحرفم میکنی

تندیس نسیتم که تو پنهانم کنی

سایه هستم که درخودت محوم میکنی

فولاد نیستم که دگر ذوبم کنی

برفم که درآتش جوشانت آبم میکنی

سنگ نیستم که خوردم کنی

خاک راهم که درزیرپایت له ام میکنی

پژواک نیستم که توفریادم کنی

دیوانه ام که برای فریبم خوابم میکنی

شادنیستم که غمخوارم کنی

شکسته دلی هستم که اسیر دردم میکنی

گِل نیستم که تو خِشتم کنی

دیواری تَرک خورده ام که آوارم میکنی

شانس نیستم که تو بازم کنی

هیچ هستم که داری پوچم میکنی

پس چیستم که رسوایم کنی؟

من که هیچم چگونه توپیدایم میکنی؟

s@rv

نفرت ازگندیده گل  

فصل گل آمد نیامد باغبان گل فروش

تابچیندشاخه شاخه پیکرم بهرفروش

گرنیاید خشک میگردم دراین گلزارعشق

 یک گل خشکیده راکی میشوددیگرفروش

گربچینندم بشینم دردرون ظرف آب

تا دگردرسوزش گرما نباشم درعذاب

بامدادان هرپرم پژمرده شدپرپر کنند

تا نماندچهره من زشت وبددرظرف آب

گاه بوی عطر من شادی به دلها آورد

گاه عشق وشادمانی ها به غمها آورد

گاه حیران میشوند ازپیکر رعنای من

گاه دریک تاج گل دردی به دلها آورد

میرسد روزی که خودپژمرده وتنهاشوم

بدترازخاروخس خشکیده ی صحراشوم

یک گل گندیده چون نفرت به مجلس آورد

دورریزند تا اسیرغصه وغمها شوم

s@rv

 میتوان  

میتوان از غصه ها آزاد شد

میتوان ازساحل غم دور شد

میتوان صبرو شکیبائی نمود

ازبَرِاین نامهربانان دور شد

میتوان درب قفسها باز کرد

مرغ غم را ازقفس آزاد کرد

میتوان دست یتیمی را گرفت

مهروالفت با غمش آغاز کرد

میتوان غم را به دشمن دادُرفت

زندگی را با همه دلبستگی ها شاد کرد

میتوان شمع شب تاریک خود

روشنی بخش شب عشاق کرد

میتوان با اشک خود شادی کنی

میتوان با کاروانِی شاد عزم راه کرد

گرشب هجران تورا دامن گرفت

میتوان آشفتگی ها ازسرایت پاک کرد

عا قبت این بستر ازخاکُ گِل است

میتوان خاکُ وگِلت را ازتعفن پاک کرد

s@rv

دردحسرتُ غم

دیگر آزارم مده بااشکُ غمها ساختم

من که باتنهائی خود زندگی را باختم

تا به کی باید نشینم رنج تنهائی خورم

رنج عالم راکشیدم بادلم من ساختم

بیش ازاین رنجم مده تا من به رسوائی روم

درگلستان گل ندیدم همچو شمعی سوختم

باغبان گل نبودم تا گلی پرپر کنم

شمع بودم درمیان این گلستان سوختم

جان به لب آمد ندیدی رفتن جان ازتنم

آتش هجران درون این دلم افروختم

کی توانم بی توباشم تاکه دردم سرکنم

من که دردُحسرتُ غم درخودم اندوختم

****

به خود پشت کردم

تا خودرا نشناسم

اما آیینه شناخت

چون روبرویم بود

s@rv

ثانیه ها

ساعتها ثانیه دارند

اما ثانیه ها برایم دقیقه است

دقیقه ها ساعتها طول میکشد

ومن درانتظار دیدن رویت ایستاده ام

اما چرا ؟

ثانیه ها ثانیه نیست . ساعت است ؟

اگرثانیه ساعت بود باید سالها درانتظار بمانم

برای دیدن روی تو

من که توان انتظار حتی لحظه ها راندارم

چگونه سالها درانتظار بمانم ؟

ای کاش ثانیه ها  همان ثانیه بود !!!

s@rv

تاکی ؟

تا کی درانتظار تو بایددگر نشست

ازدوری تو غم دردلم نشست

چون شمع مرده که خاموش میشوم

حاشامکن که دلم با تو عهد بست

خاری شدی که به پایم نشسته ای

آخر چرا شاخ وبرگم شکسته ای

خوش آن زمان که بودی تو یارمن

درشادی وحزین توبودی کنار من

خون گشته این دلم ازدوریت مرو

اشکی دگر مگیر ازدیده گان من

رفتی وبا دگری عهد بسته ای

دربزم وصال با رقیبم نشسته ای

دردو غمی زهجر تو برده ام

با ظلم خود دلم را شکسته ای

ازعشق تو که آواره شد دلم

درکنج یک قفس زندان شده دلم

دورازتو نیست شادی درون من

برگرد که بی تو خون گشته این دلم

s@rv

زندگی درخواب است

آسمون گریه نکن ابراتو باز کن آسمون

اسمون کا رما قصه شده ، قصه ها غصه شده

همه جا دردو غمُ گریه شده

همه در ماتمُ غم ، همه دور ازدل هم

همه جا تاریکی همه جاخاموشی

این گلستان بی گل ،عشق دربوته غم

این قفسها بسته، گشته  بلبل خسته

پروبالش بسته

تا به کی ناله وفریاد کند

کس نباشد که دل غمزده اش شاد کند

علف هرز روئیده دراین دشت ودمن

چهره ها افسرده چشمه ها خشکیده

جای هر آب سرابی دیگر نا امیدی برسر

خشک گردیده درخت ، میوه ها گندیده

شمع درآتش  خود میسوزد

گل وپروانه  جدا گشته زهم

 آشیانها شده خاک ، سینه ها غم شدو درد

شب وتاریکی شب خنده کنان،همه درجشن سرور

ماه پنهان پس ابر،ابر پوشیده زمان

جای شادی همه غم ،چشمها خسته زباریدن اشک

پلکها خسته شده خوابیده

عشق درحسرت یک بوسه گرم

بادو طوفان همه شب زوزه کنان ، مینوازد دل شب

صید افتاده به دام، دردلِ کوهُ کمر

خانه ها ویرانه ،عشق بی سامانه

مویه دارد دلها

واژه ها فرسودِه اززبان افتاده

هیچکس نیست درجوشُ خروش

همه جا خاموشی همه دربیهوشی

آسمان اشک مریز ، تودگر گریه نکن

 دل ما سیراب است ، زندگی درخواب است

 s@rv