بيا كه مست آن شدم......
بي توچگونه من دگراين شب خودسحركنم
سفره تهي زعشق توغصه دراين چگركنمراه گلوكه بسته شد ، دل ازغم توخسته شد
اين شب بي فروغِ خود ، با چه بهانه سركنمراز ِدرونِ سينه ام ، اين همه برملا مكن
خلسه شده نگاه من ، ديده چگونه تركنمتيشه مزن به ريشه ام ، برتنِ بيقرارِ من
گرنشوي تومرهمم ، خاك دگر به سر كنمتاب نيارداين دلم ، ماندن وُ غصه خوردنم
جاده طويل وُپرخطر، پس به كجا سفر كنمضجه زند زبان من ، بسته شده كلامِ من
واژه به واژه غم شده ، فكرتورا اگر كنمشعشعِ اين آتش تو ، خيمه زده به دامنم
باچه توان دوزخ خود، خموش وُبي اثركنمطاير ِفرخنده توئي ، وامق وُدرمانده منم
بيا كه مست آن شوم، به ديده ات نظر كنمشاعر کریم لقمانی
بی سحرمانده شبم چون هجرپنهاني كشيدم 
آه ازمن !
من که با خود درتمام لحظه هایم ساختم
هیچکس این راندیدمن مرغکی وامانده ام
ای قلم حرفی بزن با دفترم 
لحظات را با شمارش ثانیه ها 
