جورزمانه

داغی به سینه دارم از جور این زمانه

مرغی نشسته بربام درفکر نان ودانه

جفتش عزا گرفته طوفان زده به لانه

خواهرگرفته زانو درکنج آشیانه

مادرنشسته ماتم عمرش شده فسانه

مستی درون کوچه سرمیدهد ترانه

مردگدا سراید آواز عاشقانه

آتش زده به جانم بر مردومان نهانه

مرگ پدر برایم دیگر شده بهانه

خشکیده آب چشمه ازآتش زمانه

آن تک درخت خانه دیگر نزد جوانه

ازحیله های دشمن روزم شده شبانه

هستم برای آنها بی نام وبی نشانه

غافل شده زحالم هرشب رود به خانه

گم کرده آشیانم دیگر دراین کرانه

اشکم به دیده بارد چون زندگی خزانه

عشقی که دردلش بودعشقی ست کودکانه

تنها برای دشمن اوشادو خوش زبانه

راهی دگر نباشد غربت شوم روانه

تااو همیشه خندان عمرش چوجاودانه

s@rv