ثبت شده در تاریخ پنجشنبه 7 بهمن 1389 به شماره سریال 117557 در سایت شعرنو
سایت شعر ناب – سایت آوای دل
**
بگذار به خودباشم
بهانه برای ماندن نیست
من سایه ی سنگین آوای غم انگیز توام
همیشه بیت بی قافیه درلابه لای شعرت هستم
واسیر نیش قلمی
که هرلحظه مرا مینویسد ومحومیکند
تنها واژه های اندوه وُ بی وزنم
گاه تصویر غم گاه غصه
گهی قصه
که درشادیهایت پنهانم
وتونقاش نگون بختی من
همیشه دلتنگی های شعرت هستم
وخزان در بهارت
من اشک های سرگردان گونه هایت هستم
نه خنده ی لبانت
من فانوس خاموش دردریای پریشانم
وهول ازطوفان خروشانت
نه شمع روشن کاشانه ات
مرغ اسیر درقفسم
همیشه مسدود
نه پروانه گردشمع
مگذار بیش مرا بخوانند
برایت اشک اندوه ببارند
که سرگردانم
در تلاطم انگشتان بی جانت
دیگرنگاهم پژمرده
خسته ام ازحال پریشانی خود
رهایم کن ازاوهام زندگی شاعرانه ات
بگذارافسانه گردم
درخاطراتت
نمی خواهم تکرار دوباره شوم درشعرت
میخواهم همیشه محوباشم
s@rv
سلام استاد عزیز خدا را شکر که به سلامت باز گشته اید.
امیدوارم کامان از دانش والای خود ما را بی نصیب نگذارید
ماندگار باشید...
سلام
ممنونم از اینکه بهم سرز دین
شرمنده ام که این چند وقت نیومدم به .وبلاگتون
وظیفه من بود
ببخشید
امیدوارم هر چه زودتر سالم و تندرست و شاد مثل همیشه ببینمتون
درود و سلام بیکران بر شما
پیامتان را خواندم و شرمنده شدم.
زیاد حرف نمیزنم فقط بی نهایت شپاسگزارم و مجددا ممنون از این شعر سراپا مهر و احساس و ادب
با اجازه وبلاگتان را در وب خودم در پیوندها ثبت میکنم تا هم خود بهره ببرم هم دیگران
سرافراز و مانا باشید
باسلام مجدد
پیام دومتان را که دیدم بیشتر شرمنده شدم
استاد من همیشه دست بوس استادانی چون شما هستم.
و بواقع از اینکه چنین فروتنی میفزمایید و مرا چنین خطاب میکنید بی نهایت شرمنده ام میسازید.
من شاگردی کوچکم و شما استادی بزرگ و پدری مهربان برای تمامی اهل ادب و چه غبطه میخورم که ایکاش زودتر از اینها میتوانستم از محضرتان بهره مند گردم. امید که زین پس غفلت نورزم و نهایت بهره را از کلام گهربارتان ببرم.
حق یار و یاور و نگهدارتان