گشایم میله ها

 ثبت شده در تاریخ پنجشنبه 5 اسفند 1389 به شماره سریال 120969 در سایت شعرنو

سایت آوای دل وسایت شعر ناب

تقدیم به دوست بزرگوارم استادترکمان ارجمند

**

ازآن وقتی که عشق وعاشقی مرد

همان دم قلب ما پوسیدوپژمرد

تمام لحظه هاخاموش ودلسرد

همه آشفته وآلوده ازدرد

زده آفت براین برگ درختان

بهاران نیست دیگرشادوخندان

تمام چینه ها آوارگشته

خزان درباغ گل ماتم نشسته

پرنده درقفس گردیده مدهوش

گرفته زانوی غم رادرآغوش

شده پروانه دیگر مات وحیران

به دیده بنگری، چون شمع گریان

چروکیده، پریشان، خُردوخسته

بَلَم بی ناخدا درگِل نشسته

همه تکراردرافکاردیروز

غم وغصه بساط هرشب وروز

نه دق الباب بردرهای بسته

همه دلهازیکدیگر گسسته

صدای خِش خِشِ خشک درختان

گلوی خس خسِ این دردمندان

درِمیخانه ها خاموش وُبسته

دل ساقی ، سبوی می شکسته

نداردعشق، مکتب خانه ی دل

صداقت محوگشته خفته درگِل

همه ماتم زده بیزارو پُرغم

به هرمحفل روی پاشیده ازهم

نشسته تخم کین بر سینه وُ دل

همه بیدادها  فریاد باطل

دراین ماوا که دشمن درکمین است

به دستان پینه ها جای نگین است

نباشدکس به فکردردمندان

چروکیده نگاه مستمندان

نوای بادوطوفان گوش تاگوش

ربوده ازسردیوانه ها هوش

اگرچه دست وُپا بسته به زنجیر

ازاین دنیای پاشیده شدم سیر

گشایم میله هاباچنگ ودندان

رهاگردم من ازاین بندوُزندان

s@rv